Vanaf de eind jaren zeventig maakte Nederland kennis met een nieuw muzikaal fenomeen: punk. Follow The Music dook de archieven in en sprak met een aantal betrokkenen uit die tijd om uit te zoeken hoe het in Gelderland er aan toe ging. Deze keer: The Squats.
Door de punk moesten we een band beginnen.
In de herfst van 1979 richtten vier jonge gasten uit Nijmegen de band The Squats op. Twee van hen waren 15 jaar jong en de andere twee telden pas 18 jaar. “Vanaf 1978 waren we al begonnen, of hadden we al moeten beginnen. Daar kwam iets tussendoor”, vertelt drummer Steven de Bock, kortweg Bock. “We liepen toen in de buurt van alles te slopen en daar ben ik toen voor gepakt. Ik moest een boete betalen. Ik had een krantenwijk en was eigenlijk aan het sparen voor een drumstel. Dat duurde nu iets langer.”
“Doordat de punk muziek opkwam hadden wij zoiets van: we moeten een band beginnen. We hebben toen in 1979 een advertentie in de Gelderlander gezet en daar reageerde één persoon op. Dat was Ted. Hij had een gitaar en een versterker en kon ook spelen. Wij hadden nog nooit een noot gespeeld. Wij hadden instrumenten en wel eens geoefend, maar dat stelde niet veel voor.”
Het is altijd matten geweest.
“Drie weken later speelde we al in café het Haantje” vervolgt Bock. “Ted had wel eens eerder in een bandje gespeeld, een band uit Lent genaamd Tempex. Wij waren al vroeg daar en vol van de zenuwen. Het was een afstudeerfeestje van een de broer van een van ons. Gewoon een familie feestje met vrienden en bekenden. De lui van Tempex was dat echter ter oren gekomen en zij wisten dat het gewoon in een café was waar je binnen kon komen. Die kwamen de boel op stelten zetten, want zij waren het er niet mee eens dat hun gitarist bij ons ging spelen. Vanaf het eerste optreden is het matten geweest en is nooit anders geworden.”
Zo ontaardde het eenjarig bestaan van The Squats ook in een grote veldslag met de politie. De aanleiding hiervan was dat een aantal mensen naar de Theetuin ging dat zich op dat moment nog in het Doornroosje bevond. Daar zaten vooral de oudere hippies. Tijdens het eenjarige bestaan van The Squats gingen een aantal punkers daar naartoe om hippies de haren af te knippen. Uiteindelijk werd de politie gebeld om alles te sussen.
“Ach, dat soort dingen gebeurden toen”, aldus Bock. “We hebben ook een keer in Kesteren gespeeld. Dan kwamen we daar met een groep uit Nijmegen. In fucking Kesteren, ik wist niet eens waar het lag. Wat is er te doen in Kesteren in 1980? Ja, niks. Er was ook al niks in Nijmegen dus tja, in Kesteren. En dan kom je bij zo’n gebouw, daar zit dan een schooltje in, ja dan ga je alle wc’s er uitschoppen.”
“Wij waren niet van zo’n zulke lieverdjes” vervolgt Bock. “Er ging ook aardig wat speed en drank doorheen. Als je dan een groep jongens hebt van 15 en 16 jaar die veel zopen en aan de speed zaten dan liep het wel vaak uit de hand. Buiten The Squats had je ook een hechte kring mensen en daarmee hadden we een soort band, een soort brotherhood. Die incrowd leefde ook echt heel hecht samen.
Een vroeg einde.
The Squats speelde in hun korte bestaan in Nijmegen, Arnhem en vooral in het Oosten van Nederland. In 1981 nam de band de ep “Noise Overdose” op waar in totaal 500 exemplaren van werden gedrukt. De ep wisselt tegenwoordig voor veel geld van eigenaar eBay, niet op de laatste plaats omdat de multitrack verloren is gegaan en er geen exemplaren worden bijgedrukt. Korte tijd na het verschijnen van de ep wordt de band opgeheven.
“Er was toen een zeer negatief artikel verschenen in de Volkskrant over ons. Daarin stond dat er allemaal mensen Sieg Heil hadden staan roepen op het podium en ook dat er een prostitue op het podium was die wij hadden ingehuurd om een striptease te doen. Dat was gewoon niet waar. Wellicht dat er wel mensen Sieg Heil riepen, maar wij niet. En wij besteedden daar verder ook nooit aandacht aan. En als er iemand op het podium klimt die zich begint uit te kleden, tja, laat maar gaan. Maar vanaf dat moment konden we het wel schudden. Na een half jaar begon het toch weer te kriebelen en toen wilde we het nog een keer proberen, maar toen was de geest al uit de fles.” Begin 1983 viel definitief het doek.
Door: Erik Nijsten