Vanaf de eind jaren zeventig maakte Nederland kennis met een nieuw muzikaal fenomeen: punk. Follow The Music dook de archieven in en sprak met een aantal betrokkenen uit die tijd om uit te zoeken hoe het in Gelderland er aan toe ging. Deze aflevering: Tedje en de Flikkers.
“Wij maakten platte punk!”
Drie leden van de band komen voort uit de homobeweging de Rooie Flikkers. “Tedje niet, maar de andere drie leden zijn allemaal lid geweest van de Rooie Flikkers. Het ging ook over naar actie voeren op een ander gebied, door het maken van muziek, films en een krant”, vertelt voormalig lid Marty van Kerkhof in de documentaire Gluren in het donker uit 2005. “In Amsterdam hadden ze een soort theatergroep, maar wij in Nijmegen hadden met onze band meer die platte punk of pretpunk”, eindigt Marty met een brede glimlach.
De band is opgericht in mei 1978. De muziek van Tedje en de Flikkers is het beste te omschrijven als pretpunk, waarin vooral de teksten de aandacht opeisen. De teksten laten er geen twijfel over bestaan dat homoseksualiteit een belangrijk onderwerp voor de groep is.
Tedje en de Flikkers kent ook meer algemeen politieke teksten. Een voorbeeld is het nummer Van Agt Zomer ’79, een lied dat ageert tegen de toenmalige minister-president Dries van Agt. “Jij denkt dat je een held bent. De redder van het land, de koning van de moraal, maar je bent een stomme rechtse lul. Flikker Van Agt het raam uit.” Het is een van de bekendste nummers van Tedje en de Flikkers.
SM-pakken en “muziek”
De liveoptredens van Tedje en consorten zijn een ware sensatie. Zeker in die tijd, want als punk provoceren is, dan zijn de exhibitionistische optredens van Tedje en de Flikker punk pur sang. SM-pakken, vuurwerk of helemaal naakt, Tedje en de Flikkers deinsden op het podium nergens voor terug. “Wat Tedje en de Flikkers op het podium deden, was punk. Zo zagen ze er ook uit”, vertelt Fred Maessen van platenzaak de Waaghals. “Ze waren extreem in hun gedrag: naaktheid op het podium. Zij toonden heel veel lef. Daarna durfde eigenlijk iedereen wel het podium op. Muziek maken of goed spelen konden ze eigenlijk niet.” Voormalig Utang en Vice bassist Ties van den Linde beaamt het verhaal van Fred. “Wij hebben ook vaak met Tedje en de Flikkers opgetreden. De band was meer punk in houding dan in muziek. Maar dat was bij ons ook. Echt hardcore punkbandjes had je toen in Nijmegen toch nog niet.”
In 1979 brengt de band in eigen beheer een gelijknamige lp uit. Wie de recensie in de Gelderlander van augustus 1979 mag geloven, bestaat de hele lp ‘uit een aantal agressieve monologen, gelardeerd met schuttingtaal. Het begrip “muziek” is hier van toepassing, want alles wordt ook nog eens zo rottig gebracht, dat men werkelijk mag gaan twijfelen aan de verstandelijke vermogens van enkele lieden’, aldus de Gelderlander.
Ondanks deze vernietigende kritiek op deze debuutplaat speelt Tedje en de Flikkers in die jaren door het hele land. De band krijgt al snel een trouwe schare fans in de homoscene, maar speelt ook in jeugdsociëteiten en de grote Nederlandse zalen zoals Paradiso, Melkweg, Effenaar en Doornroosje.
Een van de laatste wapenfeiten is het nummer Ik ben een hoer, dat verschijnt op de inmiddels zeer gewilde verzamelaar Uitholling Overdwars, waar ook nummers van Doe Maar en Toontje Lager op staan. In maart 1980 worden de instrumenten en apparatuur verkocht en sterft de band een stille dood.
Door: Erik Nijsten