In de rubriek De Platenkast gaat Follow The Music op bezoek bij iemand uit de muziekscene om eens in zijn of haar platenkast te neuzen. In deze aflevering Pieter Holkenborg, zanger gitarist van Automatic Sam en één van de mannen achter Zwarte Cross.
Wat zit er nu in je cd-speler?
“Hyphenated-Man van Mike Watt. Die kreeg ik vandaag binnen via de post, vandaar dat hij nu opstaat. Mike Watt speelde ooit in the Minutemen, The Stooges en dit is zijn solowerk. Het is een punk rock opera. Duurt ongeveer drie kwartier en er staan iets van 35 nummers op. Het gaat over zijn oude band the Minutemen waarvan de gitarist is overleden. Mike Watt is een van mijn favoriete muzikanten. En deze had ik nog niet.”
Welke muzieksoort of genre luister je de meeste muziek?
“Meestal luister ik naar Amerikaanse punkrock bandjes. Van 1978 tot midden jaren 80. Black Flag, Hüsker Du, Minutemen, Fugazi, dat soort spul. Maar ook veel jazz. Ik vind het mooi als het lawaaierig is. Captain Beefheart enzo.”
Wat voor muziek werd er vroeger bij jou thuis gedraaid?
“The Stones, Creedence Clearwater Revival. Dat soort standaard spul. Mijn oma woonde bij ons in, dus die draaide ook BZN en de Zangeres zonder Naam. Mijn pa was vooral van Deep Purple en Black Sabbath. Daar heb ik wel geluk mee gehad, want dat sprak mij heel erg aan. Mijn moeder was meer van Ramses Shaffy en Boudewijn de Groot.”
Is er een bepaalde favoriete plaat van vroeger?
“Een van mijn favoriete platen nog steeds is The Stones Story, nog in de Brian Jones periode. Wat ik het mooiste vond is dat de tracks allemaal goed zijn. Maar wat het leukste is, althans dat vond ik toen ik acht was ofzo, is de binnenkant. Daar staat een hele beschrijving gewoon in het Nederlands. Die heb ik wel duizend keer gelezen. Ook dat ze in het Kurhaus stonden en alles aan flarden hadden geslagen. Dat klonk zo super ruig. In die andere elpees, stonden ook beschrijvingen maar die waren in het Engels, daar begreep ik toen geen reet van. Door de Nederlandse tekst op de binnenhoes, kreeg ik ook een beschrijving van de muziek.”
Pieter pakt de plaat erbij en begint een stukje van de binnenhoes voor te lezen: “’Keith Richard is de gitarist, is net als Mick daar en daar geboren en is gek op zijn gitaar’. Dat vond ik supercool. Van die Hitkrant bullshit dingen. Ik heb deze later tweedehands gekocht en er ontbreken helaas een aantal pagina’s. Hier zitten ook foto’s in met Mike Jagger met make up. Ik kende niemand in Lichtenvoorde die bij vechtpartijen betrokken was en er zo bij liep. Dat vond ik er zo buitenaards uitzien, zo supervet. ”
Wat was de eerste plaat die je zelf kocht?
“Nevermind van Nirvana. Had ik van mijn eigen zakgeld kunnen kopen. Die plaat hoorde ik voor het eerst bij de kapper bij ons in het dorp. Ik was al heel jong geïnteresseerd in muziek. Ik ging toen nog niet naar de kroeg en luisterde de muziek gewoon thuis. Ik had het geluk met de platen van mijn pa. Maar ik had ook de mazzel dat ik een stel oudere neven had die zelf ook wel eens muziek maakten, en die tapeten wel eens wat. Ik ging ook weleens bij een repetitie kijken. Dat was tof. Zij kwamen ook aanzetten met bands als Nirvana.”
Wat is je meest favoriete plaat?
“Lastige vraag. Als je deze aan jezelf stelt kom je toch ook met vijftig verschillende antwoorden? Als ik iets opzet is het meestal…lastige vraag. Als ik er eentje moet noemen is het Damaged van Black Flag en iets van Captain Beefheart. Toch wel Trout Mask Replica. Die platen maakten ooit echt de meeste indruk. Trout Mask Replica die klinkt als totale willekeur en vooral omdat ik dacht hoe maak je zoiets. Straalt zoveel creativiteit uit. Ik kwam daarop omdat ik die cd van dEUS had gekocht, Worst Case Scenario. Daar stond een sticker op dat het hier en hier op leek. En daar stond ook Beefheart. Ik dacht die zal ik dan ook wel leuk vinden. Die heb ik toen gekocht. En toen dacht ik echt ‘what the fuck is dit in godnaam?’. Echt heel indrukwekkend. Dat was ook de enige plaat van Beefheart die in ons dorp werd verkocht. Ik heb dat ding toen echt tien keer gedraaid en telkens met dezelfde verbazing. Ook nu blijft die plaat nog fris. En later ga je je erin verdiepen en lees je dat hij alles achter de piano heeft gecomponeerd terwijl hij geen piano speelde. En dan moest de drummer de noten noteren. Andere muzikanten moesten dat dan weer volgens een drilschema spelen terwijl ze opgesloten waren ergens in een buitenwijk en vreemde instructies kregen als “Play A High Note As It Is a Low Note.”
En Damaged van Black Flag?
“Dat was ook echt een openbaring. Op de middelbare school luisterde en speelde ik Jimi Hendrix, CCR, Nirvana enzo. Maar na mijn middelbare school ging ik, nadat ik mijn eerste studie al snel vaarwel had gezegd, in het dorp in een saaie fabriek werken. In het magazijn. Daar werkte ook de drummer van de ooit legendarische Achterhoekse hardcore band Cry Of Terror. Daar raakten wij over muziek aan de praat Ik kreeg toen iedere week lp’s mee. Ik had nog nooit zoiets gehoord. Dit klonk agressiever, weirder en lomper dan wat ik kende. Dit was alle remmen los en gewoon gaan. Dit was alleen maar beuken. Chaotisch, slordig ook maar puur op energie. Bands als Rage Against The Machine of Soundgarden kende ik wel maar dat was toch echt veel gecontroleerder, gelikter. Bij Black Flag dacht ik: dit pas veel beter bij mij. “
Was Damaged ook de plaat die je inspireerde om zelf muziek te maken?
“Ik maakte toen wel al muziek, maar met andere dingen in het achterhoofd. Muzikanten als Hendrix enzo, allemaal ingewikkeld. Dat zou nooit lukken in bandjes. Bij Black Flag interesseerde dat geen hol. Niets afgepast, meer op energie. Ik speelde toen vooral drum en dat was gewoon gaan.”
Zijn er ook bands, platen of muzikanten waar je een hekel aan hebt?
“Het is gewoon een smaakkwestie. Wat ik wel heel irritant vind, is als iemand heel erg bombastisch en doet, maar dat het dan niet is. Je hebt bijvoorbeeld een aantal speedrockbands heel stoer proberen over te komen, maar het is niet oprecht. Heel stoer met allemaal whiskeyflessen, maar dat zijn dan gewoon maar een stel jongens. Het is geacteerd. Of zo iemand als Marco Borsato. Dat is geen oprechte man. Hij probeert over te komen als een sympathieke man, maar hij is gewoon een zakenman. Ik denk ook echt dat je dat kunt horen. Met Queen heb ik dat bijvoorbeeld: je kunt echt zien dat Freddy Mercury er echt plezier in had, zo’n live show in Wembley. Je zag echt dat hij het tof vond om te doen. Oprecht. Ook heel bombastisch en niet mijn ding, maar wel oprecht.”
Na een tijdje te hebben gesproken over andere muzikanten en plezier uitstralen op het podium weet Pieter het: “Ik heb trouwens wel een hekel aan nummers van de Four Non Blonds.” Begint het intro te zingen. “Als dat loopje begint dan denk ik wel echt doe mij een pistool.” Zingt weer het refrein. “Dat is toch geen intro? ‘And I say hey hey’ kom op. Als kind hoorde ik dat en toen zag ik haar ook staan met haar pilotenbril en kapotte spijkerbroek. Toen was Grunge in. Vijf jaar geleden zou er waarschijnlijk dubstep in hebben gezeten of wat anders. Ik haat het.”
“Oh, Narcotic van Liquido.” Pieter begint weer het intro te zingen en barst in lachen uit. “Ik kom uit een omgeving waar, als je al een live band kon zien, je alleen maar top 100 coverbands kon zien. Of in de discotheek hoorde je ook alleen maar dit soort muziek. Je werd er wel lekker boos van. Gingen we dan zaterdag uit, naar zo’n discotheek, dan stonden we in een hoek te balen van de muziek. En ons maar afvragen waarom we alleen op de zondag repeteerden en niet ook op zaterdagavond.”
Heb je nog tips?
“Een beetje alles was Guy Tavares aanraakt. Zoals Orange Sunshine. Dat is echt het hardste geluid dat je ooit hebt gehoord live. Of zijn andere band Santa Cruz dat zijn ook een soort van halve goden. De zanger-drummer van Santa Cruz, Guy Tavares, woont in Den Haag boven een kraakpand waar de tent Dystopia is. Hij woont daar samen met zijn gezin. En hij houdt daar ook dansavonden waar hij van acht uur ’s avonds tot acht uur ’s ochtends allerlei soorten muziek door elkaar draait. Snoeihard. Daar komen veel rare mensen op af, een compleet rariteitenkabinet. Je bent met afstand de allernormaalste als je daar binnenstapt. Ze hebben getourd in Japan, Amerika en overal is het volle bak, maar in Nederland blijft het een band in de marge. Misschien maar goed ook.“
Een andere tip van Pieter is The Cubical uit Liverpool. “Ik snap niet waarom dat niet loopt. Dat snap ik echt niet. Wij spelen vaak met hen, regelen wat voor hun en zij voor ons. Echt steengoed. Toen wij in Liverpool waren voor een tour met The Cubical, speelde wij in een soort grand café. En daar speelde een band Spirit of John. Dat was echt indrukwekkend. Die gast speelt gewoon gitaar, beetje Bob Dylan achtig. De PA deed het toen niet of daar was iets mee. Ze riepen doodleuk dat ze dan zonder PA zouden spelen. En die kerel begint te zingen en zij overstemden het hele café. Een soort Bob Dylan op speed echt heel erg tof. Majestic Scene uit Tilburg is ook echt heel cool. De band is inmiddels helaas ter ziele, maar ze zijn een grote invloed geweest om mijn spel als drummer, gitarist en als songwriter. Helaas hebben ze nooit een groter publiek weten aan te spreken. En natuurlijk Dead Neanderthals. Dat is echt de leukste en knapste band van Nederland.”
Door: Erik Nijsten